Deprem bölgesinden gelen doktordan acı açıklama: “Çıkarılan çocukların hepsi benimkilere benziyordu”

ABONE OL

News

1999 Depremi’nde ailesi enkaz altından çıkarılan Doç. Dr. Perçin Caşkan, Kahramanmaraş merkezli zelzelelerde yaralanan vatandaşlara şifa olabilmek için alana koştu. Bölgede yaşadıklarını anlatan Doç. Dr. Caşkan, “Ailem, 1999’da enkaz altındaydı, enkaz başında beklemek nedir biliyorum. O kadar sıkıntı koşullar ki orada 6 şiddetinde artçılar olurken ameliyat masası o süratle sallanırken bile düşündüğüm tek şey; Allah benim çocuklarıma da ameliyat ettiğim çocuklara da acısın. Şaşırdığım hiç bir şey olmadı, 1999 Depremi’ndeki şeyleri yaşadım, yalnızca işimi yaptım. Zira çıkarılan çocukların bile hepsi benim çocuklarıma benziyor. Sonrasında hastaneme döndüm. Burada ailesi olmayanlar, çocuklarının nerede olduğunu bilmeyen aileler var, başlı başına zor” dedi.

Geçtiğimiz pazartesi günü Kahramanmaraş’ta meydana gelen iki büyük zelzele 10 vilayette büyük yıkımlara neden olurken yaralı vatandaşların tedavisi de Türkiye’nin birçok noktasında devam ediyor. Sarsıntılar sonrası bölgeye ülkenin dört bir yanından hekimler giderek hastalara şifa olmak için çabalarken Çam ve Sakura Kent Hastanesi Plastik Rekonstrüktif ve Estetik Cerrahi Kısım Sorumlusu Doç. Dr. Perçin Caşkan da bölgeye giderek depremzedelerle ilgilenmişti. Sonrasında tekrar İstanbul’daki misyonunun başına dönen Doç. Dr. Caşkan, 1999 yılında yeni mezun bir doktor olarak misyon yaptığını ve ailesinin de 1999 Depremi’nde enkaz altında kaldığını tabir etti. Doç. Dr. Caşkan, geçmişte yaşadıklarını ve bugün Kahramanmaraş merkezli zelzeleler sonrası bölgede yaşadıklarını anlattı. Caşkan’ın bölgedeki çocuklara ait açıklamalarıysa yürkelere dokundu.

“ Ailem 1999 Depremi’nde enkaz altındaydı, enkaz başında beklemek nedir biliyorum”

Deprem bölgesindeki izlenimlerini aktaran Çam ve Sakura Kent Hastanesi Plastik Rekonstrüktif ve Estetik Cerrahi Kısım Sorumlusu Doç. Dr. Perçin Caşkan, “İlk evvel Adıyaman sonrasında Malatya vilayetine uçtum. 12’nci saatte sarsıntı alanındaydım. Kısa müddette bir sistem kurmak ismine bence ilerleme kaydetmişiz, zelzele başlı başına güç bir şey. Benim ailem, 1999’da Gölcük’te enkaz altındaydı. Ben hasta yakını ne demek, enkaz başında beklemek nedir biliyorum. Tıpkı anda eğitim ve araştırma hastanesinde çalışıyordum, o hastaları yönetmek sıkıntı bir şey, çok uygun biliyorum. İnsanların panik haliyle yapabilecekleri şeyler çok kısıtlı. O manada dışarıdan dayanak verilmesi katiyen çok değerli. Gittiğimde tabip arkadaşlarımla, bütün sıhhat işçileri de yapabileceğimiz her türlü şey için size dayanak vereceğiz dedim. Plastik cerrahi uzmanıyım, bunun dışında bir sürü şey için dayanak olabileceğimizi söyledik. Zelzeleden birinci çıkanlar genelde çocuklar, ziyan görenler, en çok üzüldüklerim de onlar. Plastik cerrahların birinci evvel alana gönderilmesinin nedeni şu; crush yaralanması dediğimiz bir ezilme yaralanması tipi var. Ezilme yaralanmalarında ıstırap şu; enkaz altında kalan ya da bir yere sıkışan dokularda, kaslarda şişme ve ziyan görme oluyor. O kasların bir biçimde kişinin kendi vücuduna ziyan vermemesi için uygun müdahalelerle kasların açılması gerekiyor. Benim takımım üç kişiydi. Depremzedelere aşikâr kesiler yaparak kasları rahatlattık. Kasları rahatlatamazsak şayet, daha sonrasında bilhassa enkazdan geç kurtarılan hastalarda oluyor. O kaslardan etrafa yayılan, bedene ziyan verebilecek bir sürü faktör var. O faktörlerin yayılmasını engellemek için birinci müdahaleleri yaptık. 112 hava ambulanslarıyla hem kendi hastanemize, hem İstanbul, Ankara ve etraf hastanelere Elazığ başta olmak üzere depremzedeleri devrettik” tabirlerini kullandı.

“Çıkarılan çocukların hepsi benim çocuklarıma benziyordu”

17 Ağustos 1999 Depremi’nde ailesinin de enkaz altında kaldığını ve bu süreçte yaşananları hem bir tabip hem de bir depremzede yakını olarak anladığını anlatan Doç. Dr. Caşkan, “Depremin altıncı gününde ben alandan ayrıldım, kendi hastaneme geri döndüm. Altıncı günden itibarense yapılacak şeyler; geç periyotta çıkarılanlar için maalesef çok dramatik tablolar. Burada birçok hastamız var, onlar için ölen dokuların, kişinin kendi bedenine ziyan vermemesi için bedenden uzaklaştırıyoruz. Birebir vakitte bunlardan bedene yayılan öbür faktörler olduğu için bu hastaların diyaliz ihtiyacı oluyor. Birçoğunu ağır bakımda izliyoruz. Burada ailesi olmayanlar, çocuklarının nerede olduğunu bilmeyen aileler var. Başlı başına güç bir durum. Allah yardımcımız olsun. Hastalarda birinci evvel dokularını rahatlattık, kol ve bacaklarının sirkülasyonunu sağladık. Daha sonrasında ki emin olun, bunlar bile o kadar güç kurallarda ki orada bulunduğum sırada altı şiddetinde artçılar olurken bile ameliyat masası o süratle sallanırken bile düşündüğüm tek şey; Allah benim çocuklarıma da ameliyat ettiğim çocuklara da acısın. Ben 1999 sarsıntısında yeni mezun hekimdim. İzmit Okmeydanı’nda nöbetçiydim o gece alana ulaşmam beş saat sonraydı. İzmit merkezden de kendi meskenime Gölcük’e yaklaşık on yedi kilometre yürüyerek ulaştım. Aileme ulaşmamda yaklaşık 12 saat sürdü. Ailem meskenin çöken kısmından yaklaşık 3 saat sonra dışarıdaydı. Allah’tan zelzele sırasında yakınlarımdan birini kaybetmedim, fakat ne kaybettim; o devir cep telefonu da olmadığı için rastgele bir anım, ilkokulum, lisem birçok arkadaşım yok. Hatırladığım çok bir şey de yok. Ben enkaz altında kalmadım, zelzele bölgesine gittiğimde hiç şaşırdığım bir şey olmadı. 17 Ağustos 1999 Depremi’nin tıpkı şeylerini yaşadım. Ve doktor olduğum için yalnızca işimi yaptım. Duygusal olarak düşünebileceğim bir durumda değilim. Zira çıkarılan çocukların bile hepsi benim çocuklarıma benziyor” tabirlerini kullandı.